Η Καλλιθέα είναι πολυπληθές νότιο προάστιο των Αθηνών και δήμος του Νοτίου Τομέα Αθηνών της Περιφέρειας Αττικής.
Διαθέτει μόνιμο πληθυσμό 100.641 κατοίκους και, καθώς έχει πυκνότητα
πληθυσμού 21.192 κατοίκους/τετραγωνικό χιλιόμετρο, αποτελεί τον πιο
πυκνοκατοικημένο δήμο της Ελλάδας.[1] Ο οικιστικός πυρήνας της Καλλιθέας είναι η πλατεία Δαβάκη, που βρίσκεται 3 χιλιόμετρα νότια του κέντρου της Αθήνας.
Η Καλλιθέα καταλαμβάνει μία μακρόστενη εν γένει έκταση: εκτείνεται από τις οδούς Λαγουμιτζή και Καλλιρρόης στα βόρεια ως τον Φαληρικό όρμο στα νότια. Από βορρά προς νότο, διατρέχεται από την κεντρική της λεωφόρο, την λεωφόρο Θησέως, συνολικού μήκους τεσσάρων χιλιομέτρων. Στα ανατολικά οριοθετείται από την λεωφόρο Ανδρέα Συγγρού η οποία την χωρίζει από τον Νέο Κόσμο, την Νέα Σμύρνη και το Παλαιό Φάληρο. Στα δυτικά, η τεχνητή κοίτη του Ιλισσού και οι γραμμές του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου (Γραμμής 1 του Μετρό) την χωρίζουν από το Μοσχάτο και τον Ταύρο. Σημειώνεται ότι από την περιοχή δυτικά των σιδηροδρομικών γραμμών, μόνο το οικοδομικό τετράγωνο που περιλαμβάνει το κτίριο της Σιβιτανιδείου Σχολής εντάσσεται στα όρια του Δήμου Καλλιθέας.
Ο οικισμός της Καλλιθέας κατοικήθηκε τον 19ο αιώνα, από την δεκαετία του 1870 και εντεύθεν. Ο έμπορος Λάσκαρις Λασκαρίδης, ο πανεπιστημιακός και συγγραφέας Γεώργιος Π. Κρέμος και ο νομικός Γεώργιος Φιλάρετος ήταν ανάμεσα στους πρώτους οικιστές (1884-1885) της Καλλιθέας.[3]. Aπό το 1922 εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες, ύστερα από την Μικρασιατική καταστροφή. Η κοινότητα Καλλιθέας ιδρύθηκε το 1925,[4] οπότε ο οικισμός αποσπάσθηκε από τον Δήμο Αθηναίων και το 1933 ανακηρύχθηκε ανεξάρτητος δήμος.
Στην περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Καλλιθέα συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση (ΕΛΑΣ). Μεταξύ των κυριοτέρων γεγονότων της περιόδου υπήρξε η Μάχη της Οδού Μπιζανίου, μεταξύ 10 ΕΠΟΝιτών και κατοχικών δυνάμεων, τον Ιούλιο του 1944, καθώς και το Μπλόκο του Αυγούστου του ιδίου έτους.
Την δεκαετία του 1990, μετά τη διάλυση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, ο δήμος υποδέχθηκε Πόντιους παλιννοστούντες.
Με την εφαρμογή της νέας διοικητικής διαίρεσης της χώρας κατά το Πρόγραμμα Καλλικράτης το 2011, ουδεμία μεταβολή επήλθε σύμφωνα με το άρθρο 1,§ 5.1.Β αυτού.
wikipedia
Η Καλλιθέα καταλαμβάνει μία μακρόστενη εν γένει έκταση: εκτείνεται από τις οδούς Λαγουμιτζή και Καλλιρρόης στα βόρεια ως τον Φαληρικό όρμο στα νότια. Από βορρά προς νότο, διατρέχεται από την κεντρική της λεωφόρο, την λεωφόρο Θησέως, συνολικού μήκους τεσσάρων χιλιομέτρων. Στα ανατολικά οριοθετείται από την λεωφόρο Ανδρέα Συγγρού η οποία την χωρίζει από τον Νέο Κόσμο, την Νέα Σμύρνη και το Παλαιό Φάληρο. Στα δυτικά, η τεχνητή κοίτη του Ιλισσού και οι γραμμές του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου (Γραμμής 1 του Μετρό) την χωρίζουν από το Μοσχάτο και τον Ταύρο. Σημειώνεται ότι από την περιοχή δυτικά των σιδηροδρομικών γραμμών, μόνο το οικοδομικό τετράγωνο που περιλαμβάνει το κτίριο της Σιβιτανιδείου Σχολής εντάσσεται στα όρια του Δήμου Καλλιθέας.
Ο οικισμός της Καλλιθέας κατοικήθηκε τον 19ο αιώνα, από την δεκαετία του 1870 και εντεύθεν. Ο έμπορος Λάσκαρις Λασκαρίδης, ο πανεπιστημιακός και συγγραφέας Γεώργιος Π. Κρέμος και ο νομικός Γεώργιος Φιλάρετος ήταν ανάμεσα στους πρώτους οικιστές (1884-1885) της Καλλιθέας.[3]. Aπό το 1922 εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες, ύστερα από την Μικρασιατική καταστροφή. Η κοινότητα Καλλιθέας ιδρύθηκε το 1925,[4] οπότε ο οικισμός αποσπάσθηκε από τον Δήμο Αθηναίων και το 1933 ανακηρύχθηκε ανεξάρτητος δήμος.
Στην περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Καλλιθέα συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση (ΕΛΑΣ). Μεταξύ των κυριοτέρων γεγονότων της περιόδου υπήρξε η Μάχη της Οδού Μπιζανίου, μεταξύ 10 ΕΠΟΝιτών και κατοχικών δυνάμεων, τον Ιούλιο του 1944, καθώς και το Μπλόκο του Αυγούστου του ιδίου έτους.
Την δεκαετία του 1990, μετά τη διάλυση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, ο δήμος υποδέχθηκε Πόντιους παλιννοστούντες.
Με την εφαρμογή της νέας διοικητικής διαίρεσης της χώρας κατά το Πρόγραμμα Καλλικράτης το 2011, ουδεμία μεταβολή επήλθε σύμφωνα με το άρθρο 1,§ 5.1.Β αυτού.
wikipedia
